Yaratılış Efsanesi

Ön Bilgi: Aşağıda okuyacaklarınız Illuminati'nin resmi web sitesi olduğunu iddia eden Armageddon Conspiracy web sitesindeki "The Divine Suicide" adlı yazıdan alıntı yapılarak çevrilmiştir. Yazının orjinalini ingilizce olarak buraya tıklayarak okuyabilirsiniz.

<<<

YARATILIŞ EFSANESİ

Illuminati’nin yaratılış miti nedir?

....

Fiziksel evrenin dahi olmadığı milyarlarca yıl öncesini hayal edin. Varolan tek şey Tanrı ve kendine ait ruhu idi. Tamamen saf düşünce halindeydi: Mutlak Zekâ. Çağlar süren düşünceden sonra, Tanrı sıradışı bir karar verdi: intihar edecekti. Bütün zamanların en önemli anını ortaya koyacaktı – kendi ölümünü. Tanrının ölümünü.

Peki ama Tanrı kendini nasıl öldürür? Tanım olarak bu imkansız değil midir? Neticede sonsuz olanı, ölümsüzü, ebediyi öldüremezsiniz. Varlığın kendisini öldüremezsiniz ve varlığın ta kendisi Tanrı’dan başka birşey değildir. Ve eğer tüm varolan o ise, ölümünden sonra geriye ne kalacaktı?

Tanrı anladı ki yaşayabileceği tek gerçek ölüm bir çeşit transformasyon idi; kendini varlığın yeni bir formuna çevirebilirdi. Diğer bir deyişle kendini reenkarne edecekti. Artık tamamen saf düşünce olarak var olmak yerine yaratmaya karar verdiği devrimsel nitelikteki yeni bir bileşeni – maddeyi de içerecekti. Ancak, Tanrı’dan geldiği için bu da, madde de Tanrısallık ile bezenmiş olacaktı. Ne kadar işe yaramaz ya da önemsiz gibi gözükse de maddenin her parçası Tanrı’dan bir kıvılcım olacaktı. Ve bütün bu parçacıkların, kendi bünyelerinde olan Tanrı’yı yeniden oluşturmak için karşı konulamaz bir arzusu olacaktı.

Tanrı’nın sonsuz olarak esinlendiği fikir en nihai yaratma eyleminin kendisini yaratmak olduğu idi. Tanrı, Tanrı olacaktı. Daha ilâhi bir amaç olamazdı.

Yani Tanrı, fiziksel uzayda var olmayan, uzay ve zamanın dışında yer alan, sonsuz gücün, sonsuz ruhsal ve entellektüel enerjinin sahibi olan varlık zekâsının sonsuz enerjisini maddesel evrenin sonsuz enerjisine çevirmek için kendisini imha edecekti. Yeniden doğabilmek için ölecekti. Ölümünden çağlar sonra ölümünün ortaya çıkardığı fiziksel parçacıklar, ilahi kıvılcımların eşsiz toplulukları, onu yeni bir formda hayata getirmek için bir yol bulacaktı. Kendisine yeniden hayat verecekti.

Tanrı yaşayacak, ölecek, yeniden doğacak ve yeniden yaşayacaktı. Samsara’yı tecrübe edecekti. Sonsuz gücünü, ebedi cesaretini, sonsuz zihinsel merakını gösterecekti.  Var olmanın tam ve nihai bilgisine erişecekti. Eğer kendini öldürmez ise ölümün ne olduğunu asla bilemeyecekti. Bilgisi tamamlanmayacaktı. Eksik olacaktı, mükemmel olamayacaktı. Kendisi ölümlülerin kaderini yaşamadan, nasıl ölümlülük hakkında yargıda bulunabilecekti?

Hiç ölmeden nasıl Tanrı olabilirsiniz? Ölümü ancak yaşayarak anlayabilirsiniz. Aynı şekilde Tanrı yaşamadan şüpheyi nasıl anlayabilir? Kendisini öldürmesi, tekrar hayata geldiğinde asla bir önceki saltanatındaki gibi olamayacağı ihtimalini doğurur. Kaçınılmaz bir şüphe bileşeni olacaktır böylece.

Tanrı’nın aksi takdirde anlayamayacağı herşey kendisini öldürmesi ile kendisi tarafından bilinebilir hale gelecektir. Kendi benliğinin tam idrakine varmanın, Tanrı’dan beklenen mükemmelliği elde etmenin tek yolu budur.

“Kendi mızrağım ile yaralanmış olarak dokuz gece boyunca; Odin’e adanmış olarak, kendime adanmış olarak rüzgâr tarafından sallanan, köklerini insanların bilmediği heybetli ağaçta asılı olarak kaldım”

Odin tek gözlüydü çünkü diğerini Viking Tanrılarının en bilgesi olan ve sadece bir baştan ibaret olan (düşmanları tarafından koparıldığı için) Mimir’e vermişti. Gözünün karşılığı olarak Odin’e “Bilgeliğin Babası” olarak bilinen Mimir’in başına danışma hakkı verilmişti. Bilgiyi arttırmak adına yapılan çabaların kalbinde kişisel – fedakârlık yatar. Güç olarak noksan olanlar, çok korkak olanlar her zaman kişisel gelişimin zorlu yolları yerine kolay zevklerin ve ucuz eğlencilerin şatafatlı saraylarını, etrafımızı saran ufak rahatlıkları ve keyifleri tercih ederek gelişimin sert ve çoğu zaman takdir edilmeyen çabasından uzağa düşerler.

Vikingler, Tanrıların ölümünü getireceğini düşündükleri Ragnarok adı verilen bir olaya inanıyorlardı. Ancak sonrasında hayat yeniden başlayacak ve yeni Tanrılar doğacaktı. Ragnarok, kıyametin olduğu kadar güzel bir yeniden doğumun da anıydı.

Bir Grek hikâyesi olan Zagreus’ta da Tanrı öldürülüp parçalanır, ancak kalbi Zeus tarafından kurtarılır ve Dionysus’a hayat vermekte kullanılır.

Hristiyanlıkta “Tanrı” ölür ve yeniden diriltilir.

Tanrı’nın ölerek yeniden hayata gelmesi (kimi zaman oldukça farklı formlarda) pek çok dini inanışın güçlü bir özelliğidir.

*****

İlahi an 14 milyar yıl önce geldi. Tanrı ışığa ol dedi ve ışık oluştu. Kendisini tüm zamanların en büyük patlamasına -zihnin evreninden maddenin evrenini yaratılışına kurban etti. Fiziksel hiçlikten – Tanrı’nın saf zihninden – fiziksel evrendeki “herşey” ortaya çıktı. Tanrı’nın ölüm anı, Yaratılış’ın anı idi. “Alfa Noktası” idi.

Fiziksel evren teolojiktir: bir amacı, arzulanan bir sonu, bir “Omega Noktası” vardır. O son nokta yeniden doğmuş Tanrıdır. Tanrı’dan doğan fiziksel evren yenilenmiş Tanrı olmayı hedefler; eskideki saf Zekâ halindeki Tanrı değil ama Zekâ ve Maddenin yeni bir Tanrısı.

Tanrı maddenin yaratılmasının zekânın yokedilişi demek olmadığını biliyordu. Aksine, nasıl ki madde bir enerji formu ise (Einstein’ın gösterdiği üzere), aynı zamanda bir zihin formudur çünkü zekâdan üretilmiştir. Madde fiziksel boyutlu zekâdır, saf ve boyutsuz zekânın aksine.

Evren canlıdır. Bir organizmadır. Düşünür. Arar. Çabalar. Evrenin bir ruhu vardır. Ebediyen ilahi kökenine ulaşamaya çalışır. Diyalektik olarak Alfadan Omegaya seyahat eder.

Biz insanlar ilahi kıvılcımı barındırırız. Hepimiz Tanrı’nın parçalarıyız. Ancak Tanrı olarak birleştiğimizde tam olacağız. Bu bizim ilahi misyonumuzun yerine getirilmesidir.

Gerçek Tanrı – Deus Absconditus – Gizli Tanrı’dır. Günün birinde Deus Manifestus – Ortaya Çıkan Tanrı olacaktır. Biz hepimiz ortaya çıkarma sürecinin parçalarıyız. Bizler, henüz Tanrı olduğunu bilmeyen ama Tanrı olmak yolunda ilerleyen evrenin gizli Tanrılarıyız.

Nasıl ki insanlık uzaydaki bir cansız kayadaki ilkel bir kimyasal çorbadan doğmuşsa, Tanrı’da görünürde cansız bir evrendeki yıldız tozundan doğacak. Hepimiz parlayan yıldızlarız ve günün birinde en parlak yıldız – Tanrı’nın kendisi olmak için bir araya geleceğiz. Bu insanlığın kaderidir.  Bu insanlığa ilham veren bir vizyon değil midir? Biz basit insanlar değiliz; ilahi varlıklarız, Tanrı’nın kendisi haline gelecek bir tanrılar topluluğuyuz: Yeniden reenkarne olmuş, yeniden dirilmiş, yeniden doğmuş bir TANRI.

Bu “efsane” fiziksel olmayan bir enerjiden (Tanrının zekâ ve ruhundan) evrenin nasıl yaratıldığını ancak yine de halâ Tanrı’nın zekâ ve ruhuna sahip olduğunu açıklar. Yaşamın nasıl varolduğunu açıklar: evren yaşamdan (Tanrı’nın) yaratılmıştır ve her yeri Tanrı’nın nefesiyle donatılmıştır. Bu efsane neden bilinçli varlıklar olduğumuzu (Tanrı’nın tüm kâinata yayılmış içsel bilincini yansıtırız) açıklar. Neden bir ölümsüzlük ve ruh ile gelecekteki bir cennete dair algımız olduğunu ve neden insanın sürekli tanrılar ve Tanrı’dan bahsedip durduğunu açıklar. Tanrı’ya doğru evrimleşiyoruz – evrimi açıklar. Yaşamalarımıza tam bir anlam verir bu efsane.

Illuminati’nin efsanesine göre şeytan nedir peki? İyi ve kötülük diğergamlık ve bencillik açısından tanımlanmıştır. Bir davranış ne kadar az kişisel ise ve başkalarına yönelik ise o kadar “iyi”dir. Bir davranış ne kadar kişisel çıkara yönelik ve bencil ise o kadar “şeytani”dir. Dolayısıyla kurbanlarına sadece kendi zevklerini tatmin etmek için yaratılmış nesneler gibi davranan, onların insanlığını görmezden gelen bir seri katil tabiki şeytanidir, kötüdür. Başka ailelerin zararı uğruna kendi avantajlarının peşinden koşan seçilmiş aileler kötüdür. Diğer insanlar için hiçbirşey düşünmeyip sadece alacakları primlerin miktarını düşleyen bankerler kötüdür. Sadece kendilerine hizmet eden politikacılar (ve bunlara bolca ödeme yapan lobiciler) kötüdür. İşçilerini ezip sömüren açgözlü patronlar kötüdür. Diğerlerini isteyerek acıtanlar kötüdür. Kendilerine istemedikleri davranışları başkalarına sergileyenler kötüdür. Şeytan ya da kötü –açgözlülük, bencillik  ve kişisel çıkar formunda – etrafımızı sarmıştır. Bunlarla doymuşuzdur. Dünyamız heryerinden kötülük damlatmaktadır. Öte yandan gerçek iyilik ise bu çürümüş dünyada en kıymetli altından bile nadir bulunur.

Şeytan, Tanrı’nın kendini yeniden üretmesi esnasında ortaya çıkan bir ara kademedir. İyiyi nilmesi için kötüyü yaşaması gerekmektedir. Başkalarını düşünen ve diğergamlığı öğrenmesi için bencil ve çıkarcı olması gerekmektedir. Şeytan, Tanrı’nın kendini anlamadan önceki ilkel halidir.

Tanrı için Şeytan, bir yetişkin insan için bebek ne ise odur.  Bir bebek bağıran, istediğini elde edemez ya da ebeveynleri ona ihtiyacı olan herşeyi vermez ise  feryat figan koparıp ağlayıp sızlayan ufak bir canavardır. Diğerleri umrunda değildir. Tamamen kendi ‘id’i ile hareket eder. Başkalarına saygı duygusunun gelişmediği, narsist ve egoist bir haldedir bir bebek. “İSTİYORUM” onun sloganıdır: “ONU BANA VER. BANA İTAAT ET. EVRENİN MERKEZİYİM BEN”  (Dünyayı dolandıran bankerler de aynı bu şekilde değil mi?)

Olgun bir yetişkin ise “id”den ziyade “süperego”su ile hareket eder. Tavırlarında diğerlerini dikkate alır ve onları düşünür.

Jung’un terimleri ile Şeytan, Gerçek Tanrı’nın gölgesidir: Tanrı’nın gerçek kişiliğine ulaşması aşamasında geçmesi gereken ilkel, olgunlaşmamış, karanlık, aydınlanmamış, yokedici ve bencil taraf.

Tanrı, aynen bizim gibi, tam olarak kişisel gerçekleşmesini başarabilmek için, mükemmel olmak için  negatif kıısmlarını yenmeye çalışan diyalektik bir yoldadır.

Tanrı’nın suretinde yaratıldığımız sözünün gerçek anlamı tam da bu değil midir?  “Yukarıdaki ne ise aşağıdaki de odur” şeklindeki çok eski bilgeliğin gerçek anlamı?

İbrahimi inançlar Tanrı’ya ilişkin tüm gerçekliği yoketmiştir. Oluşmakta olan Gerçek Tanrı yerine, diyalektik Tanrı’nın daha önceki, canavarsı versiyonuna tapmaktadırlar. Kendini idrak emiş yetişkin yerine olgunlaşmamış bebeğe tapmaktadırlar. En önemli hatayı yapmışlardır. Gölgeye tapmaktadırlar. Kendileri de gölge yaratıklardır. Gölgelerin kardeşliğidir onlar. Yahudilerin, Müslümanların ve Hristiyanların yok edici, çocuksu ve aldatılmış bir psikolojiye sahip gerici ve ilkel insanlar olduğunu idrak edebildiğinizde neden dünyanın böyle olduğunu da anlarsınız. Bu dünya, yetişkin hale gelmesi gereken bir çocuktur.

Yahudiler, Holocaust (Nazi Kıyımı)’da insanlık dışı davranılmıştılar, şimdi Filistinlilere insanlık dışı davranıyorlar. Binlerce yıl önce Tanrılarının adına Filistinliler’in atalarının topraklarını çalmıştı Yahudiler.  Çok fazla şey değişmedi. Masumların kanında boğulmaktadırlar.

Hristiyan pilot ve askerler Müslüman sivilleri yok etmiş sonra da bunun kaçınılmaz bir “toplu kayıp” olduğunu iddia etmiştir. (masum Müslümanlar amaç uğrunda öldürülen nesneler gibi düşünülmüştür) Özgürlük ve demokrasi adına, “iyi adamlar” oldukları iddiasıyla güya bir savaş vermişlerdir. Kimi kandırıyorlar? Masumların kanında boğulmaktadırlar.

Müslümanlara gelirsek, Muhammed hakkında eleştirel şeyler yazan bir yazarı ölüme mahkum etmişlerdir. Muhammed’i eleştiren bir karikatür çizdi diye İskandinavyalı bir karikatüristi öldürmeye çalışmışlardır. Kaçırdıkları masumların kellelerini koparırken ya da masum insanlar ile dolu kaçırdıkları uçakları patlatırken, ya da pazar yerlerinde masumları katlederken Allahu Ekber – Allah Büyüktür diye bağırırlar. Masumların kanında boğulmaktadırlar.

Bu fanatikler aşırı derecede tehlikelidirler. Çocuksu bir psikolojik düşünce dünyasına hapsolmuşlardır. Yetişkin y erine çocuk gibidirler. En ufak provokasyon onları muazzam bir öfkeye sürüklemeye yetmektedir. En ufak şeyden öfkelenebilirler. Kendi savlarını zekice, inançlarının akıllı avukatları gibi savunmazlar. Sürekli bombalara, silahlara, kılıçlara başvururlar. Dinleri bu dünya için bir lanettir. Efendilerinin yani Şeytanın tam bir yansımasıdırlar.

Bizi bunca uzun zamandır geri bıraktıran, Gerçek Tanrı’nın Mutlak Zekâsının ilham verici mükemmelliği yerine Şeytan’ın deli düşüncelerine kitleyen İbrahimi dinlerin ortadan kaldırılması, insanlığın kurtuluşunun ilk adımıdır.

Tevrat’ın, Eski Ahit’in ve Kur’an’ın tanrısı Şeytandır. İnsanlığın kendisine tapmasını, kendisine teslim olmasını, onu yüceltmesini ve sürekli ona kulluk halde olmasını ister. Kıskanç, öfkeli, kinci, zalim, bölücü, zorba, narsist, vahşi, psikopattır. Çok büyümüş şımarık bir çocuktur. Ve bizi kendi kirlenmiş ve yıkıcı suretinde şekillendirdiğinden bizler de böyle kötüyüz.

Ancak farkedilmesi gereken gerçek şudur: İnsanlığı kurtaran Tanrı değildir, ama aksine Tanrı’yı kurtaran insanlıktır. Eğer insalık Şeytan’ın insanlığa giydirdiği “bencillik geni”nden kaçabilir, eğer insalık kişisel çıkarcılık, açgözlülük ve bencillik yerine diğergamlığa ve paylaşmaya yönelebilirse, Şeytan’a ahlâki olarak daha üstün olduğumuzu göstermiş olacağız. Ancak o zaman Gerçek Tanrı olduğu yanılsaması içerisinde olan Şeytan, olduğuna inandığı gibi olamayacağını anlayacak. Şeytan –Yehova / İncil’in Tanrısı / Allah – gerçek Tanrı’nın antitezidir. Aynı zamanda Gerçek Tanrı’nın evriminde kaçınılmaz olan bir diyalektik süreçtir. Tanrı kendisi kötü olmadıktan sonra iyi ve kötü’nün tam anlamını kavrayıp o aydınlanmış duruma geçemez. Eğer kötülüğü hiç bilmeseydi masum, basit bir olgudan öteye gidemezdi. Bâkir Katolik rahipleri evli çiftlere cinsel konularda tavsiye verir ise gülünürler. Tecrübeleri dahi olmayan bir şey hakkında nasıl yorum yapabilirler ki? Bir şey hakkında konuşabilmeniz için o şeyi yaşamış olmanız gerekir. Aydı mantık ile kendisi yaşamayıp kötünün tam kavramını idrak etmedikçe Tanrı’da iyi ve kötüyü yargılayamaz. Tanrı’nın diyalektik gerçeği budur...

Tanrı, kendisinin tam idrakine ve ahlâki mükemmelliğe insanlık ile ulaşır. Tanrı’yı şekillendiren bizleriz. Eğer bir ahlaki olarak Şeytandan üstün hale gelebilirsek biz onun suretinde değil o bizim suretimizde şekillenir. Bizim ilahi, diyalektik görevimiz Şeytanı dönüştürmek ve onu doğru yola iletmektir.

Yaratılış ile ilgili olarak bilim ne demektedir? 14 milyar yıl önce, tabiri caizse hiçlikten evren ortaya çıkmıştır. (Ancak hiç bir bilim adamı ne bunun nasıl olduğunu ne de Büyük Patlama’dan önce ne olmakta olduğunu inandırıcı bir şekilde açıklayamamaktadır) Evren “canlı” olmamasına ve “zihin” ile kaplı olmamasına rağmen doğal seleksiyon ile evrimi destekleyerek cansız olanın mucizevi bir şekilde canlı hale gelmesini sağlamaktadır(hiç bir bilim adamı bunun da nasıl olduğunu açıklamamıştır) ve sonrasında yine aynı mucizevilik ile insanlarda zekâ ve bilinci ortaya çıkarmaktadır ( yine cansız atomlardan nasıl bunların ortaya çıkabildiğini hiç bir bilim adamı açıklayamamaktadır). Bilim şunları reddeder: a) Tanrı, b) Ruhların varlığı c) Teoloji d) maddesel olmayan herşeyi, ancak yine de en önemli olan şu sorulara cevap verememektedir: cansızdan nasıl can oluşur, atomlardan zeka ve bilinç nasıl ortaya çıkar. Bu sebeple nasıl bu gizemleri dogmatik şekilde geçersiz kılabilmektedir?

Hangisini daha inandıcı buluyorsunuz, hangisinin daha açıklayıcı olduğunu düşünüyorsunuz – maddesel bilimimi ya da Illuminati’nin Yaratılış Efsanesini mi?

İbrahime dinlere gelecek olursak, mükemmel bir Tanrı’nın mükemmel bir dünya ve mükemmel bir insanlık yaşamı yarattığını iddia ederler: Adem ve Havva.  Mutlu çift mükemmel bir cennette –Aden Bahçesinde- yaşamaktayken, Tanrı’nın bahçenin en görünen orta noktasına koyduğu İyi ve Kötünün Bilgi Ağacından,  meyve yemek üzere bir Yılan(Tanrı’nın bahçeye girmesine izin verdiği) tarafından kandırılırlar. Tanrı, Adem ve Havva’ya o meyveden yemeyi yasak etmiştir ancak onlar buna uymazlar ve böylelikle ilk Günahı işleyerek insanlığın cennetten kovulup düşmesine sebep olurlar. (bir elma için fazla ağır bir ceza değil mi?) Tanrı, ağacı hiç oraya koymasaydı ve yılanın bahçeye girmesine izin vermeseydi daha iyi değil miydi? Bağışlayıcı ve merhametli bir Tanrı olarak, onları ve onların tüm soylarını bir elma yemek gibi bir suç yüzünden ölümlü bir sefalet yaşamaya mahkûm etmek yerine affetmesi gerekmez miydi?

Eğer siz milyarlarcasının yaptığı gibi bu İbrahimi hikâyeye inanıyorsanız, o zaman şüphesiz ki her başka şeye de rahatlıkla inanırsınız ki bu da dünyamızın neden böyle acı dolu ve hastalıklı bir durumda olduğunu açıklar.

İbrahimi dinlerin tanrısı ne tür bir Tanrı’dır? Aden hikayesinde bile Adem ve Havva’nın Tanrısının Şeytan olduğu açıktır. Kâbil yalanın iç yüzünü görmeyi başaran ilk kişidir ve bu sebeple Illuminati tarafından yüksek saygı görür. (Armageddon Conspiracy kitabında anlatıldığı gibi)

Doğu dinlerine göre ise günün birinde Tanrı kendi üzerine bir ilizyon ve bilgisizlik örtüsü örter ve tek olmasına rağmen çokluk görüntüsü yaratır. Başka bir deyişle belli olmayan bir sebepten ötürü Tanrı kendisini kendinden saklamaya karar verir ve kendisini yeniden aramaya koyulur. İnsan ruhu (Hindu dininde Atman) İlahi ruhun (Hindu dininde Brahman) gerçekten bir parçasıdır ve samsara’yı –doğum, ölüm ve reenkarnasyon çemberini – yaşayarak en sonunda aydınlanmaya(Moksha) kavuşmalıdır. Budhizm’de “oyun”, tüm hayali insani varlığın yok edilerek ve gerçek varlığı oluşturan mistik Tekliğin parçası haline gelerek Nirvana’ya ulaşmaktır.

Hangi Yaratılış Efsanesini daha ikna edici buldunuz? Biliminkini mi, İbrahimi dinlerinkini mi, Doğu dinlerininkini mi yoksa Illuminatininkini mi?

Ancak Illuminati’nin efsanesi dinsel bazı temel öğeler içermekle birlikte Illuminati’nin dini değildir.

Nisan ayında, Illuminati’nin gerçek dinsel öğretilerini iletmeye başlayacağız. Din, sıradışı bir yolla başlar çünkü Tanrı olmadığı fikriyle giriş yapar. Bir bakıma da anlatmaya değer bir din, bir ateisti doğruluğuna ikna edebilen bir dindir. İnanç temelli dinler asla böyle bir şey başaramayacaklardır. Doğu dinleri ise, özellikle Budizm, daha başarılı olmakla beraber çoğu ateisti ikna etmekte yetersiz kalır. Felsefe, bilim ve dinin bir sentezi olan “Aydınlanma (Illumination)” ise ateist bir bakış açısıyla başlayıp Tanrının, ruhun ve ölüm sonrası yaşamın tam bir açıklaması ile son bulur.

 >>>